Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι αυτά τα προγράμματα έχουν κάποια επίδραση στον δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) των νηπίων, ανέφεραν ερευνητές στο The Lancet . Ο ΔΜΣ είναι μια εκτίμηση του σωματικού λίπους με βάση το ύψος και το βάρος.

Με λίγα λόγια, δεν είναι δίκαιο να ζητάμε από τους νέους γονείς – που βιάζονται και αγχώνονται καθώς είναι – να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές και πολιτισμικές δυνάμεις που αυξάνουν τον κίνδυνο υπερβολικού βάρους των παιδιών, κατέληξαν οι ερευνητές.

« Η παχυσαρκία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε περιβαλλοντικούς και κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες που τα άτομα δεν μπορούν να αλλάξουν», δήλωσε σε δελτίο τύπου η επικεφαλής συγγραφέας Kylie Hunter , ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στην Αυστραλία.

«Οι γονείς διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο, αλλά η μελέτη μας υπογραμμίζει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα μειώσουν την παιδική παχυσαρκία».«μόνο σε επίπεδα», είπε. «Απαιτείται ευρύτερη, συντονισμένη δράση σε ολόκληρη την κοινωνία για να γίνουν οι υγιεινές επιλογές ευκολότερες για όλους, ανεξάρτητα από το πού ζουν».

Για την ανασκόπηση, οι ερευνητές συγκέντρωσαν δεδομένα από 17 κλινικές δοκιμές που περιελάμβαναν περισσότερα από 9.000 νήπια. Οι δοκιμές εξέτασαν την αποτελεσματικότητα προγραμμάτων που επικεντρώνονται στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και γνώσεων των γονέων σε θέματα όπως η διατροφή , η άσκηση και ο ύπνος .

Παγκοσμίως, περίπου 37 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα , κάτι που μπορεί να έχει αντίκτυπο στην υγεία τους για μια ζωή. Σε απάντηση, πολλές κυβερνήσεις έχουν καταστήσει τέτοια προγράμματα που επικεντρώνονται στους γονείς βασική στρατηγική στις προσπάθειές τους να αποτρέψουν την παιδική παχυσαρκία., ανέφεραν οι ερευνητές.

Τα συγκεντρωτικά δεδομένα αποκάλυψαν ότι τα προγράμματα πρόληψης της παχυσαρκίας στην πρώιμη παιδική ηλικία δεν είχαν καμία επίδραση στον ΔΜΣ των παιδιών μέχρι την ηλικία των 2 ετών.

Αυτές περιλάμβαναν διαφορετικές προσεγγίσεις που δοκιμάστηκαν στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία, ανέφεραν οι ερευνητές.

«Υπάρχουν αρκετές πιθανές εξηγήσεις για το γιατί τα τρέχοντα προγράμματα πρόληψης της παχυσαρκίας στα νήπια, που επικεντρώνονται στους γονείς, δεν είναι αποτελεσματικά», δήλωσε σε δελτίο τύπου η επικεφαλής ερευνήτρια Άννα Λένε Ζάιντλερ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ρόστοκ στη Γερμανία. 

«Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ότι ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού μπορεί να είναι συντριπτικός και αγχωτικός για τους γονείς, αφήνοντάς τους με περιορισμένη ικανότητα να συμμετάσχουν πλήρως σε αλλαγές συμπεριφοράς», δήλωσε ο Seidler. «Μόλις τα παιδιά εισέλθουν σε ευρύτερα κοινωνικά περιβάλλοντα, όπως η προσχολική φροντίδα και το σχολείο, τα προγράμματα που δημιουργούν πιο υγιή περιβάλλοντα για τα παιδιά που βρίσκονται απευθείας σε αυτά τα περιβάλλοντα μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικά».

Ένας άλλος βασικός παράγοντας: «Οι οικογένειες που πλήττονται περισσότερο από την παιδική παχυσαρκία - συχνά εκείνες που ανήκουν σε χαμηλότερες κοινωνικοοικονομικές ομάδες - είναι επίσης οι λιγότερο πιθανό να προσεγγιστούν από προγράμματα πρώιμης παιδικής ηλικίας με επίκεντρο τους γονείς», δήλωσε ο Seidler. «Συχνά απλώς δεν έχουν τους πόρους ή τον χρόνο να παρακολουθήσουν και να τηρήσουν αυτά τα προγράμματα, ιδιαίτερα στην τρέχουσα κρίση κόστους ζωής».

Οι κυβερνήσεις θα ήταν καλύτερα να επιτεθούν στους κοινωνικούς παράγοντες που προάγουν το υπερβολικό βάρος παρά να περιμένουν από τους γονείς να επωμιστούν το βάρος, είπε ο Χάντερ .

«Παράλληλα με την υποστήριξη των γονέων, πρέπει να δούμε συντονισμένες πολιτικές που να βελτιώνουν την προσιτότητα των υγιεινών τροφίμων, να αυξάνουν την πρόσβαση σε χώρους πρασίνου και να ρυθμίζουν το μάρκετινγκ ανθυγιεινών τροφίμων για την αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας», είπε.

ΠΗΓΗ: The Lancet , δελτίο τύπου, 10 Σεπτεμβρίου 2025